Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II K 287/16 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim z 2017-06-13

Sygn. akt II K 287/16

PR 1 Ds 50.2016

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2017r.

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Marta Banaś - Grabek

Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Jędrzejczyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Biskupcu delegowanego do Prokuratury Rejonowej w Lidzbarku Warmińskim: P. T.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 21.12.2016r., 21.02.2017r. i 06.06.2017 r

sprawy przeciwko M. G. (1) synowi K. i D. z domu P. ur. w dniu (...) w B.

oskarżonemu o to, że:

w dniu 10 stycznia 2016 r. na odcinku drogi wojewódzkiej K – 51 B.R., woj. (...), kierował samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) będąc w stanie nietrzeźwości, posiadając 1,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu, przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie II Wydział Karny sygn. akt: II K 224/12 z dnia 20 grudnia 2012 r. za kierowanie pojazdem pod wpływem środka odurzającego w postaci ziela konopi innych niż włókniste

tj. o czyn z art. 178a § 4 kk

orzeka:

I oskarżonego M. G. (1) uniewinnia od popełnienia zarzuconego mu czynu;

II na podstawie art. 29 ust. 2 ustawy z 26 maja 1982r. Prawo o adwokaturze oraz § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adw. J. C. kwotę 588 (pięćset osiemdziesiąt osiem 00/100) zł, powiększoną o należną stawkę podatku VAT za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu sądowym;

III na podstawie art. 632 pkt 2 kpk ustala, iż koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 287/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. G. (1) ma 25 lat i zamieszkuje w B.. Z zawodu jest mechanikiem samochodowym. Pracuje zarobkowo. Jest kawalerem (dane osobopoznawcze k. 141 i 39).

Znajomym M. G. (1) jest P. A. (1), który pracuje jako żołnierz zawodowy w J. W. (...) w B..

W dniu 10 stycznia 2016r., po północy, P. A. (1) spożywał alkohol i prowadził korespondencję za pomocą wiadomości tekstowych z mieszkającą w O. koleżanką K. B. (1). Wyszedł na klatkę schodową zapalić papierosa. W pewnym momencie podjął decyzję, że pojedzie do K. B. (1), do O.. Kobieta zgodziła się, ale wiedząc, że P. A. spożywał alkohol zastrzegła, że musi mieć kierowcę. P. A., aby nie narażać się na niechęć K. B., zaproponował M. G. (1), który akurat przypadkowo przechodził, aby z nim pojechał. Należącym do P. A. (1) samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) kierował on sam, zaś M. G. (1) zajął miejsce pasażera. M. G. (1) miał na prawej ręce założony gips, do połowy długości palców. Na odcinku drogi wojewódzkiej K-51 prowadzącym z B. do R. kierujący pojazdem P. A. (1) wjechał do rowu. Mężczyźni szukali pomocy w pobliskim domu, ale nikt im nie otworzył. Umówili się, że M. G. (1) weźmie na siebie odpowiedzialność za zdarzenie. Gdy na miejsce przyjechał patrol policji obaj mężczyźni wyszli z krzaków. Na pytanie funkcjonariuszy, którzy od obu mężczyzn wyczuli woń alkoholu, o kierowanie pojazdem, M. G. przyznał się do kierowania samochodem w stanie nietrzeźwości. P. A. (1) proponował, że uprzątnie pojazd oraz, aby funkcjonariusze nie przeprowadzali czynności.

Funkcjonariusze policji poddali obu mężczyzn badaniu na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu, albowiem nie mieli pewności który z nich kierował pojazdem. Okazało się, iż M. G. (1) znajdował się w stanie nietrzeźwości, tj. posiadał 1,12 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu.

(dowody: protokół z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym k. 2, protokół oględzin rzeczy k. 4-5, zeznania świadków: Ł. C. (1) k. 142 i K. A. (1) k. 142v., K. B. k. 179v.-180, częściowo zeznania świadka P. A. (1) k. 143-143v. i 138v., za wyjątkiem okoliczności, iż to M. G. kierował pojazdem, częściowo wyjaśnienia oskarżonego k. 37-38 tj. za wyjątkiem okoliczności, iż to on kierował pojazdem, opinia z badań kryminalistycznych w zakresie identyfikacji genetycznej k. 167-174)

W postępowaniu przygotowawczym oskarżony przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i wyjaśnił, że nad ranem na ul. (...) w B., gdy wracał do domu od dziewczyny, spotkał P. A. (1). P. A. stał na klatce schodowej i palił papierosa. M. G. dołączył do niego i wówczas P. A. zaproponował mu, aby zawiózł go jego samochodem do O., do koleżanki. Nie wspominał, że jest pod działaniem alkoholu. M. G. również nie przyznał się, że spożywał alkohol i udali się do O.. Kierował M. G. (1), a P. A. zajął miejsce pasażera obok kierującego. Przed miejscowością R. samochód zarzuciło i wjechał do rowu. Oskarżony podał, że szukali pomocy w pobliskim domu, ale nie otworzono im drzwi. Gdy przyjechała policja przyznał, że to on kierował. Wyraził żal i wolę dobrowolnego poddania się karze bez przeprowadzania rozprawy (k. 37-38 i 58-59).

Przed Sądem oskarżony przyznał się do popełniania zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Nie podtrzymał uprzednio złożonych wyjaśnień. Odpowiadając na pytanie obrońcy podał, że miał założony gips na całym przedramieniu do połowy długości palców (k. 141-141v. i 142v.).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, za wyjątkiem tego, że to on był kierującym pojazdem H. (...), a nie jego pasażerem, jako że w tym zakresie pozostają one w sprzeczności ze spójnymi zeznaniami zupełnie bezstronnych świadków – funkcjonariuszy policji w osobach: K. A. (1) i Ł. C. (2) oraz opinią z badań kryminalistycznych w zakresie identyfikacji genetycznej, które Sąd podzielił w całości oraz z logiką i doświadczeniem życiowym. Z analogicznych względów zeznania świadka P. A. (1) Sąd podzielił również częściowo, tj. za wyjątkiem okoliczności, że to M. G. (1) kierował należącym do niego pojazdem.

Wiarygodne się zgromadzone dokumenty, które nie były kwestionowane przez strony.

Na podzielenie zasługują zeznania świadka K. B., aczkolwiek niewiele wniosły do sprawy.

Opinie biegłych z zakresu badań osmologicznych oraz badania śladów biologicznych w zakresie identyfikacji genetycznej nie zostały zakwestionowane przez strony, a ze względu na to, że są pełne, jasne, oparte na obiektywnych zasadach wiedzy medycznej i logiczna, Sąd podzielił je w całości. Należy jednak wskazać, iż opinia z zakresu badań osmologicznych niewiele wniosła do sprawy, jako że nie stwierdzono zgodności zapachowej pomiędzy materiałem dowodowym w postaci śladu zapachowego zabezpieczonego z siedziska kierowcy, a materiałem porównawczym pobranym od oskarżonego, ani materiałem porównawczym pobranym od P. A.. Znamienne jest, że w porównaniu np. do opinii z zakresu badań śladów biologicznych w zakresie identyfikacji genetycznej, do opinii osmologicznej należy podchodzić z większą rezerwą. Jak podkreśla się w literaturze, zabezpieczenie śladu zapachowego wymaga szczególnej staranności, może mieć to bowiem istotne znaczenie dla późniejszej ekspertyzy. „Ważny jest czas, w jakim ten ślad został zabezpieczony. Trwałość śladów zapachowych i możliwość ich późniejszej identyfikacji przez biegłego zależy od wielu czynników, w tym: stanu emocjonalnego sprawcy, czasu, kontaktu sprawcy z podłożem, rodzaju podłoża (materiał, faktura itp.), temperatury, wilgotności, ruchu powietrza, ciśnienia atmosferycznego, zapachów, tła, czasu opóźnienia, tj. czasu, jaki upłynął od momentu pozostawienia śladu do chwili jego zabezpieczenia, sposobu, metody i czasu zabezpieczenia śladu, techniki wykonania tzw. konserwy zapachowej i sposobu jej przechowywania, taktyki i techniki badania osmologicznego, progów węchowych psów użytych do badań, i innych, których wpływ nie został jednoznacznie określony” ( K. J. Pawelec, Dowody w sprawach przestępstw i wykroczeń drogowych). Również orzecznictwo nakazuje ostrożne podejście do dowodów osmologicznych. W wyroku z dnia 14.01.2003r., w sprawie III KKN 465/00, Sąd Najwyższy wskazał, że dowód osmologiczny nie daje jak dotąd takiego przekonania jakie może wynikać np. z badań daktyloskopijnych czy badań DNA, stąd w orzecznictwie trafnie wskazuje się na potrzebę zachowania daleko idącej ostrożności w opieraniu orzeczeń wyłącznie na tym dowodzie. Nie dyskredytując go należy zatem dowód ów in concreto poddawać wnikliwej i wszechstronnej analizie, z uwzględnieniem pozostałego materiału dowodowego ( LEX nr 75378).

Abstrahując zatem od wyników opinii osmologicznej, należy podkreślić, iż przebieg zdarzenia wzbudził wątpliwości już od samego początku u funkcjonariuszy policji, którzy zostali skierowani na jego miejsce. Obaj mężczyźni bowiem wyszli z krzaków, od obu wyczuwalna była woń alkoholu, a do kierowania samochodem przyznał się M. G., który nie był jego właścicielem, a dodatkowo miał na prawej ręce założony gips. Co więcej, P. A. wyjawił funkcjonariuszom, że jest żołnierzem i usiłował odwieść ich od przeprowadzania czynności proponując, że uprzątnie pojazd we własnym zakresie. W tej sytuacji funkcjonariusze policji podjęli zrozumiałą decyzję o poddaniu obu mężczyzn badaniu na zawartość alkoholu i zabezpieczeniu śladów biologicznych oraz osmologicznych w pojeździe. Ich wątpliwości wzmogły się, gdy na Komendzie Policji na wezwania na badanie kierującego zarówno M. G., jaki i P. A. podnieśli się ze swoich miejsc. Zważywszy na zeznania świadków M. C. i K. A. oraz okoliczność, że oskarżony miał założony gips na całym prawym przedramieniu do połowy długości palców, w tym od strony wewnętrznej dłoni, z powodu złamania kciuka, Sąd uznał, że kierowanie przezeń samochodem w chwili zdarzenia nie jest prawdopodobne. P. A. (1) zaproponował oskarżonemu, aby z nim jechał do O. nie jako kierujący, ale jako pasażer, gdyż obiecał K. B., że „będzie miał kierowcę” i nie chciał narażać się na jej niechęć w przypadku, gdyby kobieta zorientowała się, że prowadził samochód w stanie nietrzeźwości, a zależało mu na utrzymaniu znajomości z nią. Po zdarzeniu zaś M. G. i P. A. umówili się, że odpowiedzialność weźmie na siebie oskarżony, jako osoba mająca mniej do stracenia. P. A. bowiem, jako żołnierzowi zawodowemu, za kierowanie pojazdem w stanie nietrzeźwości groziłaby utrata zatrudnienia. Powyższa konstatacja znajduje wsparcie we wnioskach opinii z badań kryminalistycznych w zakresie identyfikacji genetycznej. Wskazano w niej, że w pobranym wymazie z koła kierownicy pojazdu ujawniono materiał genetyczny człowieka pochodzący od mężczyzny, którego profil genetyczny jest zgodny z profilem genetycznym P. A. (1). Jest to oczywiste, skoro właścicielem pojazdu i użytkownikiem jest P. A.. Jednakowoż, gdyby w czasie zdarzenia kierował nim oskarżony, to również jego materiał genetyczny winien znajdować się w pobranym wymazie z koła kierownicy. Trudno bowiem wyobrazić sobie kierowanie pojazdem bez kontaktu z jego kierownicą, przynajmniej lewą ręką, skoro na prawej M. G. miał gips. Z okoliczności nie wynika natomiast, aby oskarżony prowadził w rękawiczce nałożonej na lewą dłoń.

Mając to wszystko na względzie, Sąd uniewinnił oskarżonego od popełnienia zarzuconego mu czynu.

O wynagrodzeniu dla obrońcy z urzędu orzeczono po myśli obowiązujących w tym zakresie przepisów.

O kosztach procesu orzeczono stosownie do art. 632 pkt 2 kpk.

Mając powyższe na względzie, Sąd orzekł jak w części dyspozytywnej wyroku.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Martyna Gdakowicz
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim
Osoba, która wytworzyła informację:  Marta Banaś-Grabek
Data wytworzenia informacji: