Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 lutego 2017 r.

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Monika Niedziałkowska

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Ewa Jodko

przy udziale Prokuratora: ---

przy udziale oskarżyciela posiłkowego M. J.: ---

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24.10.2016 r., 12.12.2016 r., 03.02.2017 r.

sprawy

K. K. (1) z domu R. córki J. i G. z domu S.

ur. (...) w O.

oskarżonej o to, że w lipcu 2015 r. w O. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z P. P., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, naruszyła prawa twórcy projektu wynalazczego M. J. tj. prawa z rejestracji wspólnotowego wzoru przemysłowego o numerze No (...) zarejestrowanego dnia 20.11.2012 r. w Urzędzie (...)i W. poprzez wykorzystanie wskazanego wzoru przemysłowego przy produkcji mebli tapicerowanych w swoim zakładzie produkcyjnym

tj. o czyn z art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej

T. P. (1) syna R. i L. z domu T.

ur. (...) w I.

oskarżonego o to, że w lipcu 2015 r. w O. na ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z K. K. (2), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, naruszył prawa twórcy projektu wynalazczego M. J. tj. prawa z rejestracji wspólnotowego wzoru przemysłowego o numerze No (...) zarejestrowanego dnia 20.11.2012 r. w (...) i W. poprzez wykorzystanie wskazanego wzoru przemysłowego przy produkcji mebli tapicerowanych w zakładzie produkcyjnym prowadzonym przez K. K. (2)

tj. o czyn z art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej

orzeka:

I oskarżoną K. K. (2) uznaje za winną popełnienia zarzucanego jej czynu z tym ustaleniem, iż czynu tego dopuściła się działając wspólnie i w porozumieniu z T. P. (1), czyn ten kwalifikuje z art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej i za to skazuje ją, a z mocy art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza jej karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15,00 zł. (piętnaście);

II oskarżonego T. P. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to z mocy art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej skazuje go, a z mocy art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30.06.2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk wymierza mu karę grzywny w wymiarze 200 (dwustu) stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15,00 zł. (piętnaście);

III na mocy art. 46 § 2 kk orzeka wobec każdego z oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. nawiązkę w kwocie po 5 000,00 zł. (pięć tysięcy);

IV na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk zasądza od każdego z oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego M. J. kwotę po 673,48 zł. (sześćset siedemdziesiąt trzy 48/100) tytułem poniesionych wydatków w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru;

V na mocy art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk, art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych wymierza każdemu z oskarżonych opłatę w kwocie po 300,00 zł. (trzysta) oraz obciąża każdego z nich pozostałymi kosztami sądowymi w ½.

Sygn. akt: II K 133/16

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

K. K. (2) lat 42 ma wykształcenie zawodowe – krawiec szwacz. W okresie od 02 listopada 2012 r. do 31 grudnia 2013 r. pracowała jako szwaczka, a w ostatnim okresie jako pracownik modelarni u J. J. (2) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą (...) z siedzibą w B.. Przez pewien okres pracowała tam bez umowy o pracę. Od 08 maja 2014 r. prowadzi własną działalność gospodarczą – zakład tapicerski pod nazwą (...) K. K. (2) z siedzibą w O.. Z tego tytułu osiąga dochód w wysokości około 5000,00 zł. miesięcznie. Jest mężatką, nie posiada nikogo na utrzymaniu. Nie była karana sądownie.

T. P. (1) lat 33 ma wykształcenie średnie – technik technologii żywienia. Jest zatrudniony na stanowisku koordynatora w firmie sprzątającej z miesięcznym wynagrodzeniem w wysokości 1360,00 zł. W okresie od 01 maja 2014 r. do 29 maja 2015 r. był zatrudniony jako magazynier w firmie (...) prowadzonej przez M. J. z siedzibą w B., wykonując czynności przy produkcji mebli. Jest żonaty. Na utrzymaniu ma dwoje dzieci. Wobec stwierdzenia krótkowzroczności posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym (do 2018 r.). Nie był karany sądownie.

M. J. prowadzi od 2003 r. działalność gospodarczą pod nazwą M. z siedzibą w B.. Zajmuje się produkcją mebli tapicerowanych. Z kolei jego żona J. J. (2) od 2012 r. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą (...) również z siedzibą w B., w ramach której szyje pokrowce na meble tapicerowane.

M. J. wystąpił do Urzędu (...) i W. w A. o zastrzeżenie wzoru przemysłowego (wspólnotowego) w postaci kanapy rogowej o nazwie O. ( (...), (...)) będąc reprezentowanym w tym postępowaniu przez wyspecjalizowaną kancelarię patentową. W dniu 20 listopada 2012 r. ów wzór o numerze (...) został zarejestrowany. Oskarżyciel posiłkowy otrzymał świadectwo rejestracji wzoru przemysłowego ważne do 20 listopada 2017 r. Zarejestrowany wzór wspólnotowy przyznał M. J. jako właścicielowi wyłączne prawo do jego używania tj. wytwarzania, oferowania, wprowadzania do obrotu, importu, eksportu i zakazania osobom trzecim jego używania, które nie mają jego zgody. Był to pierwszy zastrzeżony wzór w wieloletniej działalności przedsiębiorcy.

K. K. (2), w okresie gdy świadczyła pracę na rzecz J. J. (2), pracowała na owym wzorze mebla, tworzyła go niejako od podstaw tj. projekt szycia, we współpracy z M. J., w tym przygotowywała dokumentację fotograficzną kanapy na potrzeby złożenia wniosku. Mąż oskarżonej, R. K. okresowo pracujący na rzecz M. J. jako tapicer, znał technologię produkcji przedmiotowego mebla.

Po rozpoczęciu własnej działalności gospodarczej K. K. (2) współpracowała z M. J. szyjąc pokrowce na produkowane przez niego meble tapicerowane.

T. P. (1) pozostawał w kontakcie z (...) odbiorcą (...), firmą (...). Na jej zlecenie miał wyszukać na terenie Polski firmy, które wyraziłyby gotowość produkcji mebla (...) produkowanego przez oskarżyciela posiłkowego po niższej cenie.

Na początku lipca 2015 r. T. P. (1) złożył K. K. (2) propozycję wyprodukowania zestawów wypoczynkowych pod nazwą (...) projektu M. J. na rynek (...) K. K. (2) przystała na złożoną propozycję chcąc pozyskać środki finansowe na dalszy rozwój firmy. W trakcie kolejnych rozmów wymienieni uzgodnili, że zlecenie będzie obejmowało łącznie 16 kompletów zestawów rogowych, zaś termin jego realizacji ustalili na za miesiąc. Oskarżona zajęła się zleceniem od strony produkcji tj. zamówiła materiały, tkaniny, dodatki, 113 sztuk stelaży w firmie (...) s. c. J. B. współpracującej od kilku lat z M. J., przedkładając mu dokumentację techniczną potrzebną do wykonania szkieletów częściowo tożsamą z dokumentacją techniczną przynależną zastrzeżonemu modelowi mebla z zakrytym logo firmy (...). Przystąpiła do produkcji. Z kolei T. P. (1) pośredniczył w kontakcie z zamawiającym, podjął rozmowy z A. Ł. na temat transportu mebli, wstępnie uzgadniając jego termin na dzień 24 lipca 2015 r. Oskarżony bywał na terenie hali produkcyjnej K. K. (2) średnio dwa razy w tygodniu doglądając postępu produkcji. Zyskiem, stosownie do uzgodnień, mieli podzielić się po połowie.

Na dzień 27 lipca 2015 r. K. K. (2) wyprodukowała około 9 kompletów wypoczynkowych. Na ten dzień T. P. (1) wespół z K. K. (2) ustalili termin załadunku i transportu mebli do (...). Do załadunku i transportu nie doszło na skutek interwencji J. i M. J., którzy wezwali policję.

Kanapa rogowa o nazwie (...) produkowana przez oskarżoną jest identyczna z zastrzeżonym wzorem wspólnotowym przedstawiającym kanapę rogową produkowaną przez M. J..

Powyższy stan faktyczny Sąd poczynił w oparciu o następujące dowody:

- częściowo wyjaśnienia oskarżonych K. K. (2) k 208 – 208v, k – 226, k 340 - 343; T. P. (1) k 218 – 218v, k 343 – 344v;

- zeznania świadków: M. J. k 236 – 237, k – 260v, k – 278v, k 280v – 281, k 344v – 346v; J. B. k – 250v, k – 272v, k 482v – 483v; A. Ł. k – 263v, k 486v – 487v; J. J. (2) k – 265v, k 483v – 485v; P. A. k – 268v, k 486 – 486v;

- dokumenty: protokół przeszukania k 6 – 8; protokół oględzin k 11 – 15 (k 127 – 128); świadectwo rejestracji k 18 – 27; kserokopie świadectw pracy k 52 – 53; wyciąg z CEiIoDG k – 90; zapisy na płytach CD k 131 – 132; opinia biegłego sądowego rzecznika patentowego M. R. k 196 – 199; dane osobopoznawcze K. K. k – 219, k - 340; dane osobopoznawcze T. P. k – 220, k 340 – 340v; kserokopie dokumentów przedłożone przez świadka J. B. k 252 – 258; informacja z Urzędu Patentowego k – 284; oryginały dokumentów dot. zastrzeżonego mebla k 337 – 338; dokumentację fotograficzną k 362 – 395; dokumentację techniczną k 397 – 480; karty karne k – 492, k – 493.

Oskarżona K. K. (2) w toku dochodzenia przyznała się do zarzucanego jej czynu. Wyjaśniła, iż na początku lipca 2015 r. T. P. (1) zaproponował jej wykonanie zlecenia wyprodukowania mebli tapicerowanych projektu M. J. w postaci zestawu wypoczynkowego o nazwie (...), O. lub in. Wskazała, że T. P. (1) zapewnił ją, że mebel ten nie jest wzorem zastrzeżonym. Dodała, iż aby się upewnić sprawdziła to na stronie Urzędu Patentowego. Podała, że przystała na propozycję wymienionego, ponieważ mebel nie był zastrzeżony. Wskazała, że T. P. (1) miał zająć się transportem i sprzedażą mebli firmie (...), do R.. Jak zaznaczyła, miała to być produkcja na próbę, jeśli jakość mebli by się sprawdziła to miała zająć się produkcją własnych wzorów. Wyjaśniła, że miała wystawić firmie (...) fakturę po wpłynięciu środków na konto. Przyznała, iż zgodziła się na produkcję tych mebli, gdyż potrzebowała pieniędzy na rozwój firmy. Wskazała, że zarobionymi pieniędzmi ze sprzedaży miała się podzielić z T. P. (1) po połowie, po odliczeniu kosztów transportu i produkcji. Jak podała, wyprodukowała około 10 kompletów mebli. W dniu interwencji policji miał przyjechać transport. Wskazała, że tego dnia przyjechała do niej J. J. (2), którą wpuściła na halę. Stwierdziła, że na te meble oni mają patent. Podkreśliła, że gdyby wiedziała, że wzór mebla jest zastrzeżony nigdy by go nie produkowała. Wskazała, że nie wiedziała, że taki wzór można zastrzec w innym kraju. Podała, iż gdy pracowała u M. J., nie miała dostępu do dokumentacji, a budowę mebla i jego konstrukcję znała na pamięć. Wyjaśniła, że odwzorowała mebel z pamięci. Wskazała, że były drobne różnice między meblem produkowanym przez pokrzywdzonego, a przez nią, choć dla potencjalnego klienta nie były widoczne. Wystąpiła z wnioskiem o warunkowe umorzenie postępowania karnego (k 208 – 208v, k - 226).

Przed Sądem oskarżona wskazała, że produkowała meble podobne, że zrobili to nieświadomie, gdyż sprawdzając na stronie Urzędu Patentowego czy takie meble są zastrzeżone, nie znaleźli takiej informacji. Wskazała, że T. P. (1) zapewnił ją, że nie ma wzoru zastrzeżonego. Propozycja T. P. (1) dotyczyła zestawu narożnego podobnego do mebla produkowanego przez M. J.. Jak dodała, pracując w takiej branży jest oczywistym, że należy sprawdzić czy dany mebel nie jest zastrzeżony. Przyznała, że u pokrzywdzonego pracowała przy tym konkretnym wzorze tj. wykonywała szablony na pokrowce. Jak zaznaczyła, otrzymała gotowy stelaż oklejony pianką, nie miała rysunku technicznego. Zaprzeczyła, by jako pracownik miała jakikolwiek wkład w przygotowanie dokumentacji do wniosku o rejestrację. Wskazała, że wyprodukowała około 9 kompletów. T. P. (1) jako pośrednik miał od tego mieć zarobek. Na tych kompletach miała zrobić około 3600,00 zł. Ta kwota miała być podzielona z oskarżonym po połowie. Przyznała, że znając ten model wiedziała mniej więcej jak on ma wyglądać. W zakresie wymiarów, konstrukcji wszystko było jej doskonale znane. Wskazała, że przekazała panu B. dwa odręczne rysunki z wyliczeniami. Zaprzeczyła, by przystawiła pieczątkę na okazanym jej dokumencie, którego nigdy nie widziała. Podała, że nigdy nie zetknęła się z zastrzeżeniem wzoru w A.. Podała, że na tym modelu pracowała najwięcej i często do niego wracała. Przyznała, że wykonywała zdjęcia wszystkich modeli produkowanych przez pokrzywdzonego (k 340v – 343).

Oskarżony T. P. (1) w toku dochodzenia przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, iż nie wiedział, że mebel produkowany przez M. J. jest zastrzeżony, nie informował go o tym sam zainteresowany. Jak wskazał, K. K. (2) robiła podobny mebel do mebla pokrzywdzonego. Jak zaznaczył, oskarżona mówiła mu, że sprawdzała czy mebel ten jest zastrzeżony i nic nie znalazła. Przyznał, że to on nawiązał kontakt z (...) odbiorcą. Zaznaczył, iż podczas rozmowy z J. J. (2) wskazał, że nie doszło jeszcze do sprzedaży, że K. K. (2) dopiero rozpoczęła produkcję, że miał być to pierwszy transport, na próbę. Przyznał, że pomagał K. K. (2) w organizowaniu transportu i miał go wykonać jego sąsiad A. Ł., a nadto w kontaktach z odbiorcą, nie uczestnicząc bezpośrednio w produkcji. Odnośnie pieniędzy, wskazał, że były to wstępne rozmowy, w trakcie których nie uzgodnili konkretnych kwot. Podkreślił, iż gdyby wiedział, że M. J. zastrzegł ów mebel, który produkowała K. K. (2), to nie pomagałby jej w organizowaniu transportu i odbiorcy. Wniósł o warunkowe umorzenie postępowania karnego (k 218 – 218v).

Przed Sądem oskarżony nie przyznał się do sprawstwa zarzucanego mu czynu. Wskazał, że on dał zlecenie, ale tych mebli nie produkował stąd też nie można przyjąć, by je wspólnie z K. K. produkował. Zaprzeczył, by ingerował w produkcję. Wskazał, że nie było konkretnej rozmowy na temat podziału zysków. Przyznał, iż przyszedł do K. K. z propozycją produkcji mebla o nazwie (...) tj. mebla podobnego do tego, który produkował pokrzywdzony. Wskazał, że firma (...) zaproponowała mu współpracę polegającą na tym, że miałby poszukiwać firm na terenie Polski produkujących meble. Wyjaśnił, iż spytał się K. K. czy jest w stanie wyprodukować podobny model do tego, który produkuje pan J.. Jak zaznaczył, H. chcieli kupować taniej. Wskazali, że interesuje ich ten model, który produkuje pan J., aby był podobny, taki sam, ale tańszy. Przyznał, że powiedział K. K., że model kanapy nie jest zastrzeżony, że nic na ten temat nie wie. Wskazał, że faktycznie oba modele były do siebie podobne, dla przeciętnego odbiorcy nie było zasadniczych różnic. Wyjaśnił, iż K. K. oświadczyła, że wyprodukuje ten model taniej, aniżeli M. J.. Przyznał, że nie uzyskał żadnych korzyści, choć takich oczekiwał (k 343 – 344v).

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie Sądu zgromadzony materiał dowodowy daje podstawy ku przypisaniu oskarżonym sprawstwa zarzucanych im czynów wyczerpujących znamiona występku opisanego w art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej, popełnionego w warunkach współsprawstwa.

Sąd podzielił co do zasady wyjaśnienia oskarżonych K. K. (2) ( k 208 – 208v, k – 226) i T. P. (1) (k 218 – 218v) złożone w toku dochodzenia, w których przyznali się do sprawstwa opisując szczegółowo, w sposób zasadniczo zbieżny okoliczności poprzedzające produkcję mebla – kanapy narożnej o nazwie (...), po samą produkcję kompletów wypoczynkowych, po motywację, jaka nimi kierowała przy podjęciu współpracy w omawianym zakresie z naruszeniem praw twórcy wzoru przemysłowego M. J.. Przywołując wyjaśnienia oskarżonej, wskazuje ona wprost, iż T. P. (1) zaproponował jej wykonanie zlecenia tj. wyprodukowania mebli tapicerowanych projektu M. J. w postaci zestawu wypoczynkowego o nazwie (...), O. lub in. Jak zaznaczyła, miała to być produkcja na próbę, jeśli jakość mebli by się sprawdziła to miała zająć się produkcją własnych wzorów. Przyznała, iż zgodziła się na produkcję tych mebli, gdyż potrzebowała pieniędzy na rozwój firmy. Z kolei oskarżony wyjaśnił, iż spytał się K. K. czy jest w stanie wyprodukować podobny model do tego, który produkuje pan J.. Jak zaznaczył, H. chcieli kupować taniej. Wskazali, że interesuje ich ten model, który produkuje pan J., aby był podobny, taki sam, ale tańszy.

Zdaniem Sądu, powyższe depozycje przekonują i polegają na prawdzie, albowiem korespondują z pozostałym materiałem dowodowym, a w szczególności co do zasady z wiarygodnymi zeznaniami: oskarżyciela posiłkowego M. J. (k 236 – 237, k – 260v, k – 278v, k 280v – 281, k 344v – 346v), J. J. (2) (k – 265v, k 483v – 485v), J. B. (k – 250v, k – 272v, k 482v – 483v), A. Ł. (k – 263v, k 486v – 487v), P. A. (k – 268v, k 486 – 486v) oraz stanowiącymi ich dopełnienie i uzupełnienie dokumentami w postaci protokółu przeszukania (k 6 – 8), protokółu oględzin (k 11 – 15 (k 127 – 128); świadectwa rejestracji (k 18 – 27), kserokopii świadectw pracy (k 52 – 53), wyciągu z CEiIoDG (k – 90), zapisów na płytach CD (k 131 – 132), kserokopii dokumentów przedłożonych przez świadka J. B. (k 252 – 258), informacji z Urzędu Patentowego (k – 284), oryginałów dokumentów dot. zastrzeżonego mebla (k 337 – 338), dokumentacji fotograficznej (k 362 – 395), dokumentacji technicznej (k 397 – 480), po wnioski płynące z opinii biegłej sądowej - rzecznika patentowego M. R. (k 196 – 199), których żadna ze stron nie kwestionowała, a z których wynika bezsprzecznie, iż model mebla produkowany przez oskarżoną narusza zastrzeżony wzór wspólnotowy nr (...).

Powyższe depozycje wespół z wymienionymi dokumentami oraz stanowiskiem wyrażonym przez biegłą sądową – rzecznika patentowego stanowią postawę czynionych przez Sąd ustaleń faktycznych w sprawie.

Twierdzenia oskarżonych jakoby działali w nieświadomości zastrzeżenia wzoru przez oskarżyciela posiłkowego, bo w przeciwnym razie nie podjęliby współpracy z (...) odbiorcą i nie decydowaliby się na ową produkcję i późniejsze (na etapie postępowania sądowego) utrzymywanie, że produkowany przez nich model był podobny, choć nie identyczny, „taki sam” z modelem mebla produkowanym przez M. J. ( K. K. - k 208 – 208v, k – 226, k 340 - 343; T. P. k 218 – 218v, k 343 – 344v) w obliczu ich wewnętrznej sprzeczności, a także przekonujących depozycji M. J. i J. J. (2), a także w świetle zasad logiki, Sąd odrzucił jako nieprawdziwe i poczytane jedynie na uwolnienie się od odpowiedzialności karnej za zarzucane im występki, stanowiące wyraz przyjętej linii obrony.

W omawianym zakresie oskarżeni prezentują odmienne stanowisko. K. K. (2) wyjaśniła, iż to T. P. (1) utwierdził ją w przekonaniu o braku zastrzeżenia wzoru, co dodatkowo zweryfikowała na stronach Urzędu Patentowego. Z kolei oskarżony raz podał, iż nie wiedział, że mebel produkowany przez M. J. jest zastrzeżony, by podczas kolejnego przesłuchania utrzymywać, iż jednak miał powiedzieć K. K., że model kanapy nie jest zastrzeżony, że nic na ten temat nie wie.

Sprzeczne depozycje sprawców w omawianym fragmencie nie wytrzymują konfrontacji z zeznaniami świadków M. J. i J. J. (2), z których wynika wprost, iż K. K. (2), czemu zresztą sama nie zaprzecza, brała czynny udział w tworzeniu owego mebla, wielokrotnie do niego wracała, znała go „na pamięć” doskonaląc jego konstrukcję we współpracy z oskarżycielem posiłkowym, wykonywała zdjęcia na potrzeby wniosku o rejestrację. Nie sposób w świetle zasad logiki przyjąć, by oskarżona w obliczu pionierskiego wniosku o zastrzeżenie wzoru na rynku unijnym przez oskarżyciela posiłkowego, pozostawała w nieświadomości faktu ubiegania się o zastrzeżenie wzoru, czemu zresztą przeczą kategoryczne zeznania M. J., a następnie wobec złożonej jej przez T. P. (1) propozycji rozpoczęcia produkcji owego konkretnego mebla, nie podzieliła się z nim tą wiedzą.

Niezależnie od poczynionych w tym zakresie ustaleń, już w tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, iż przyjęcie odpowiedzialności karnej z art. 303 ust. 1 bądź 2 (statuującego typ kwalifikowany czynu) nie jest uwarunkowane okolicznością wcześniejszego zgłoszenia przez faktycznego autora projektu wynalazczego do Urzędu Patentowego czy – jak to ma miejsce w niniejszym postępowaniu – do Urzędu (...)i W. w A. w celu uzyskania prawa ochronnego. Kwestia ta nie ma znaczenia dla autorstwa projektu wynalazczego (Janusz Raglewski, Prawo własności przemysłowej. Komentarz do przepisów karnych, wyd. II; Lex/el. 2016).

Zeznania świadka R. K. (k – 242v, k – 282v, k 485v – 486) nie wniosły istotnych treści do sprawy.

Reasumując wyniki przeprowadzonego postępowania dowodowego Sąd doszedł do przekonania, że oskarżeni podlegają odpowiedzialności karnej za przypisane im wyroku występki opisane w art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej popełnione w warunkach współsprawstwa.

Penalizowany w art. 303 ust. 1 ustawy czyn sprowadza się do naruszenia praw twórcy projektu wynalazczego (określenie to obejmuje stosownie do brzmienia art. 3 ust. 1 pkt 6 ustawy m.in. wzór przemysłowy rozumiany jako nowa i posiadająca indywidualny charakter postać wytworu lub jego części, nadana mu w szczególności przez cechy linii, konturów, kształtów, kolorystykę, strukturę lub materiał wytworu oraz przez jego ornamentację) tj. do dowolnego zachowania godzącego w prawa twórcy takiego projektu wymienione w art. 8 cyt. ustawy. Ochronie prawnokarnej wynikającej z analizowanego przepisu podlega także wzór wspólnotowy. Rozporządzenie Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 t. w sprawie wzorów wspólnotowych (Dz.U. L 3 z 05.01.2002 r., st. 1) nie zawiera regulacji dotyczących podstaw odpowiedzialności karnej. W tym zakresie konieczne jest odwołanie się do art. 4 ust. ustawy Prawo własności przemysłowej przewidującego odpowiednie stosowanie przepisów prawa własności przemysłowej. Przewidziany w art. 303 ust. 2 cyt. ustawy typ czynu karalnego stanowi typ kwalifikowany w odniesieniu do przestępstwa z art. 303 ust. 1. Okolicznością uzasadniającą surowszą odpowiedzialność karną sprawcy jest dopuszczenie się przez niego czynu opisanego ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub osobistej. Przestępstwo opisane w art. 303 ust. 2 cyt. ustawy może być popełnione jedynie z zamiarem bezpośrednim z tzw. zamiarem kierunkowym.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy należy zważyć, iż oskarżeni, działając wspólnie i w porozumieniu (wyznaczonym właściwym dla uzgodnień podziałem ról w zakresie produkcji przypisanej w głównej mierze K. K. jako posiadającej właściwe zaplecze produkcyjne, wiedzę i doświadczenie, w zakresie koordynacji zlecenia poprzez pozostawanie w kontakcie z (...) odbiorcą, organizację sprzedaży i transportu przypisanej T. P. z racji znajomości języka), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej (oskarżeni wprost wskazali na taki cel ich działania), naruszyli prawo twórcy projektu wynalazczego M. J. wynikające z prawa do rejestracji (znajdującego swoją podstawę i uszczegółowienie w art. 19 ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 6/2002 z dnia 12 grudnia 2001 t. w sprawie wzorów wspólnotowych) wspólnotowego wzoru przemysłowego nr (...) w (...)i W. poprzez wykorzystanie wskazanego wzoru przemysłowego przy produkcji mebli tapicerowanych w zakładzie produkcyjnym prowadzonym przez K. K. (2) w lipcu 2015 r., wyczerpali swoim zachowaniem znamiona występku opisanego w art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.

Kierując się ogólnymi dyrektywami i zasadami sądowego wymiaru kary określonymi w art. 53 § 1 i 2 kk, uznając oskarżonych za winnych popełnienia przypisanych im czynów, Sąd wymierzył każdemu z oskarżonych z mocy art. 303 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk karę grzywny w wymiarze 200 stawek dziennych przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15,00 zł. (pkt I i II wyroku).

Proces wymiaru kary w niniejszej sprawie wymagał – wobec alternatywnej sankcji karnej za przypisane oskarżonym czyny - w pierwszej kolejności wyboru rodzaju kary, a następnie jej wysokości.

Zważywszy, iż oskarżeni posiadają stały, miesięczny dochód (dane osobopoznawcze k – 219, k - 340; k – 220, k 340 – 340v) orzeczenie kary ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na cele społeczne byłoby niecelowe i sprzeciwiałoby się racjonalizmowi reakcji karnej. Podobnie kara pozbawienia wolności, chociażby z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia jej wykonania nie spełniłaby w ocenie Sądu w stosunku do oskarżonych postulatu adekwatności kary do stopnia zawinienia i karygodności popełnionych przez nich czynów.

Zdaniem Sądu trafność reakcji karnej w stosunku do oskarżonych wymagała wymierzenia im kary grzywny.

Przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości przypisanych oskarżonym czynów Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim sposób i okoliczności ich popełnienia (wykorzystanie zaufania w ramach współpracy pomiędzy przedsiębiorcami), rodzaj naruszonych dóbr prawnych (prawo twórcy projektu wynalazczego), jak również zamiar (bezpośredni kierunkowy) i motywację sprawców.

Z uwagi na powyższe czyny oskarżonych wykazują wyższy niż znikomy stopień społecznej szkodliwości.

Do okoliczności łagodzących Sąd zaliczył oskarżonym uprzednią niekaralność (k – 492, k – 493).

W procesie wymiaru kary Sąd nie dopatrzył się szczególnych okoliczności obciążających.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, kara grzywny w wymiarze 200 stawek przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15,00 zł. pozwoli na efektywne oddziaływanie na oskarżonych i da im szansę wyrobienia w nich pożądanej przez prawo potrzeby ukierunkowanej na przestrzeganie prawa. Mając na względzie zawartość bezprawia w przypisanych oskarżonym czynach Sąd uznał, iż znajdzie ono odzwierciedlenie w liczbie stawek 200, a wzgląd na sytuację majątkową oskarżonych pozwala na ustalenie wysokości jednej stawki na kwotę 15,00 zł.

Oskarżyciel posiłkowy wniósł o zasadzenie od każdego z oskarżonych kwoty po 15 000,00 zł. tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (k 346v – 347).

Stosownie do brzmienia art. 46 § 2 kk jeżeli orzeczenie obowiązku określonego w § 1 jest znacznie utrudnione, sąd może zamiast tego obowiązku orzec nawiązkę w wysokości do 200 000,00 zł. na rzecz pokrzywdzonego.

Wobec znacznego utrudnienia orzeczenia zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wynikającego z konieczności ustalenia wysokości szkody niemajątkowej (krzywdy), co łączyłoby się ze znacznym opóźnieniem rozstrzygnięcia przedmiotu procesu, Sąd orzekł wobec każdego z oskarżonych na rzecz oskarżyciela posiłkowego nawiązkę w kwocie po 5 000,00 zł. (pkt III wyroku).

Nawiązka z art. 46 § 2 kk jako substytut instytucji opisanej w § 1 cyt. przepisu, o czym świadczy sformułowanie „zamiast obowiązku określonego w § 1” (przy czym odnosi się do każdego z dwóch obowiązków wskazanych w przywołanym przepisie) w aktualnym stanie prawnym pełni funkcje wyłącznie kompensacyjną. Z tego też powodu nie należy do jej orzekania stosować dyrektyw wymiaru kary, o których mowa w art. 53 kk. Przesłanki jej orzeczenia są takie same, jak przesłanki orzeczenia środków kompensacyjnych.

W realiach niniejszej sprawy - zdaniem Sądu - zasądzone kwoty w ramach nawiązki z jednej strony nie są wygórowane – leżą w ramach możliwości zarobkowych oskarżonych, a z drugiej strony, przez wzgląd na cel postępowania karnego, którym jest m.in. uwzględnienie prawnie chronionych interesów pokrzywdzonego, w sposób odpowiedni czynią zadość naruszonemu dobru prawnemu oskarżyciela posiłkowego.

W oparciu o brzmienie art. 627 kpk w zw. z art. 633 kpk Sąd orzekł o zwrocie należnych oskarżycielowi posiłkowemu od oskarżonych po połowie wydatków w związku z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru, stosownie do przedłożonego spisu kosztów (pkt IV wyroku).

Na mocy art. 627 kpk, art. 633 kpk i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych orzeczono o kosztach sądowych, obciążając nimi oskarżonych (pkt V wyroku).