Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Lidzbarku Warmińskim

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Lidzbarku Warmińskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Agnieszka Przęczek
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Marta Mandziak

po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2018 r. w Lidzbarku Warmińskim na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G.

przeciwko J. S.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwotę 2.916,48 zł (dwa tysiące dziewięćset osiemnaście złotych 35/100 ) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 17 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  zasądza od pozwanego J. S. na rzecz powoda (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w G. kwotę 154,37 zł (sto pięćdziesiąt cztery złote 37/100) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Agnieszka Przęczek

Sygn. akt I C 363/17 upr

UZASADNIENIE

Powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w G. w wniósł o zasądzenie od pozwanego J. S. kwoty 2.918,35 złotych z odsetkami ustawowymi liczonymi: od kwoty 1,87 zł od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz od kwoty 2.916,48 zł od dnia 22 lipca 2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazał, że zawarł z pozwanym umowę sprzedaży energii elektrycznej, na podstawie której dostarczał pozwanemu energie elektryczną do lokalu wskazanego w umowie. Na podstawie umowy powód wystawił pozwanemu faktura VAT oraz notę odsetkową. Pozwany do dnia wniesienia pozwu nie uregulował należności wynikających z wystawionej faktur i noty .

Pozwany J. S. w odpowiedzi na wezwanie go na termin rozprawy wniósł o usprawiedliwienie jego nieobecności jednocześnie wskazując, iż dokonał zapłaty za fakturę objętą pozwem, lecz powód 4 lipca 2016 r. zwrócił nam kwotę wskazując jako nadpłatę. Po paru miesiącach powód ponownie wezwał nas o zapłatę kwoty. Pozwany wniósł o uwzględnienie faktu, że nie dał powodu do podania go do egzekucji oraz nieobciążanie go kosztami procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 października 2014 r. powód zawarł z pozwanym J. S. umowę sprzedaży energii elektrycznej nr (...), na dostarczanie energii elektrycznej do obiektu- gospodarstwa domowego- położonego O. działka (...). Pozwany nie otrzymywał faktur papierowych od powoda za zużycie energii eklektycznej, lecz poprzez logowanie się do systemu elektronicznego eBOK miał pogląd do wystawionej przez powoda faktury za zużycie energii elektrycznej. Pozwany pod koniec 2015 r. zmienił dostawcę energii elektrycznej, przedstawiciel nowej firmy w imieniu powoda dokonał formalności wypowiedzenia u powoda umowy nr (...). Nowy dostawca poinformował pozwanego, iż od 1 stycznia 2016 r. zaczyna obowiązywać nowa umowa. Faktycznie umowa nr (...) została rozwiązana z dniem 31 stycznia 2016 r.

W lutym 2016 r. pozwany zalogował się na stronie internetowej eBOK gdzie powód wystawił pozwanemu fakturę Vat za okres od dnia 3 grudnia 2016 r. do 7 lipca 2016 r. na kwotę 3.262,65 zł. Pozwany zapłacił za niniejsza fakturę w dniu 27 lutego 2016 r.

W czerwcu 2016 r. pozwany otrzymał od powoda w wersji papierowej fakturę korygującą nr (...) fakturę z dnia 7 lutego 2016 r. nr (...). W odpowiedzi pozwany złożył powodowi poprzez system eBOK prośbę o zwrot nadpłaty na wskazane konto. Powód zwrócił pozwanemu kwotę nadpłaty na wskazane konto w dniu 4 lipca 2016 r. Tego samego dnia powód wystawił pozwanemu fakturę (...), gdzie wskazano należność pozwanego okres 3 grudnia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. na kwotę 2.916,48 zł. Jednocześnie z uwagi na widniejącą jeszcze w systemie powoda nadpłatę na koncie pozwanego fakturze tej wskazano kwotę do zapłaty 0 zł oraz zapłacono. Ponadto tego dnia powód wystawił pozwanemu notę odsetkową na kwotę 1,87 zł za 3 dni opóźnienia zapłaty faktury nr (...) z dnia 7 lutego 2016 r. (której termin płatności był do 24 lutego 2016).

Pozwany nie miał już możliwości logowania się na stronę internetowa eBOK celem weryfikacji należności, albowiem umowa została rozwiązana.

Powód w sierpniu 2008 r. wezwał pozwanego do zapłaty zaległej kwoty z faktury nr (...) oraz noty odsetkowej w terminie 7 dni od otrzymania wezwania.

Pozwany nie zapłacił powodowi kwotę 2.916,48 zł za zakup energii elektrycznej w okresie od 3 grudnia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r.

Dowód: faktura (...) k. 18; nota odsetkowa k. 19; umowa k. 20-25; wezwanie k. 26; polecenie przelewu k. 35 i 36; wydruk z eBOK k. 54; faktura korygująca k. 55-56; zeznania świadka D. S. k. 70v-71 płyta Cd koperta k. 72.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo podlegało uzględnieniu w przeważającej w części.

W pierwszej kolejności należy wskazać, iż obowiązek udowodnienia faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy (art. 227 k.p.c.) stwarza art. 6 k.c. (ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne) i jako podstawowy przepis w tym przedmiocie, stosowany w postępowaniu sądowym, pozostaje w ścisłym związku i tłumaczony jest w powiązaniu z przepisami kodeksu postępowania cywilnego, normującymi reguły dowodzenia. W procesie cywilnym strony mają obowiązek twierdzenia i dowodzenia tych wszystkich okoliczności (faktów), które stosownie do art. 227 k.p.c. mogą być przedmiotem dowodu. Niewątpliwie pierwszoplanowo należą do nich - w sprawach o zapłatę - fakt zawarcia umowy oraz wysokość i w konsekwencji obowiązek zapłaty kwot wynikających z wystawionych faktur.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie wyżej wskazanych dokumentów. Aczkolwiek dokumenty te w większości stanowiły dokumenty prywatne w rozumieniu art. 245 k.p.c., to stosownie do treści art. 233 k.p.c. Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia faktycznego a w konsekwencji, poczynił na ich podstawie ustalenia faktyczne. Materialna moc dowodowa dokumentu prywatnego zależy bowiem od jego treści merytorycznej. O materialnej mocy dowodowej dokumentów prywatnych rozstrzyga sąd zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów ( por. art. 233; też K. Knoppek: Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25 września 1985 roku, sygn. akt IV PR 200/85, PiP 1988, nr 5). Sąd, dokonując ich oceny w ramach swobodnej oceny dowodów uznał je za wiarygodne i przydatne dla ustalenia faktycznego.

Sąd oparł się również na zeznaniach świadka D. S., które uznał za wiarygodne zwłaszcza, iż podawane przez świadka okoliczności pokrywały się z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Warto zaznaczyć, że świadek potwierdził okoliczności podnoszone przez samego powoda.

Przepisy prawa energetycznego nie wprowadzają szczególnych postanowień regulujących zasady ustania umowy, na podstawie której jest dostarczana, m.in., energia elektryczna. W związku z cywilnoprawnym charakterem tego typu umowy do kwestii nieuregulowanych umową mają zastosowanie przepisy kodeksu cywilnego. Podkreślenia przy tym wymaga, iż umowa sprzedaży energii elektrycznej ma charakter umowy sprzedaży w rozumieniu art. 535 k.c. w zw. z art. 555 k.c. i do jej istotnych przedmiotowych warunków należy określenie przedmiotu sprzedaży, obowiązku przeniesienia własności przedmiotu sprzedaży przez sprzedawcę na kupującego, określenie ceny sprzedaży i obowiązku po stronie kupującego zapłaty ceny. Z kolei ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 1059) w art. 5 ust. 1 określa, m. in., że dostarczanie energii odbywa się po uprzednim podłączeniu sieci, na podstawie umowy sprzedaży i umowy o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji, zaś art. 5 ust. 2 wskazuje na elementy umowy, które winny być zawarte, a które wykraczają poza essentialia negotii umowy sprzedaży z art. 535 k.c.

W rozpoznawanej sprawie nie ulega wątpliwości, że strony do dnia 31 stycznia 2016 r. łączyła zawarta umowa, na podstawie której pozwany zobowiązał się do zapłaty na rzecz powoda kwot za zakupioną od niego energie elektryczną. Ponadto pozwany nie kwestionował braku zapłaty za fakturę dotyczącą sprzedaży energii elektrycznej w okresie od dnia 3 grudnia 2015 r. do dnia 31 stycznia 2016 r. W zakresie dochodzonej kwoty 2.916,48 zł powództwo podlegało uwzględnieniu, zostało udowodnione przez stronę powodową i jednocześnie było niekwestionowane przez pozwanego.

Jednakże wobec skutecznie podniesionego przez pozwanego zarzutu co do błędnego wprowadzania pozwanego przez powoda co do stanu zaległości należało rozważyć zasadność dochodzenia przez powoda odsetek ustawowych za opóźnienie od dnia 22 lipca 2016 r. oraz kwoty 1,87 zł z tytułu wystawionej noty odsetkowej.

Podkreślić należy, iż w przedmiotowym postępowaniu strona powodowa reprezentowana była przez pełnomocnika, który powinien był być świadomy wystąpienia negatywnych konsekwencji procesowych, w przypadku nie przedstawienia dowodów uzasadniających materialnoprawną podstawę zgłoszonego roszczenia.

Zważenia wymaga, iż w zakresie żądania zapłaty kwoty 1,87 zł powód po pierwsze nie przedłożył dla Sądu faktury Vat (...) z dnia 7 lutego 2016 r. na kwotę 3.258,65 zł. Tym samym nie wykazał do kiedy pozwany miał termin zapłaty za fakturę. Po drugie- gdyby przyjąć twierdzenia zawarte w samej nocie że termin zapłaty był do dnia 24 lutego 2016 r.- strona powodowa sama przyznała, iż pozwany nie miał obowiązku zapłaty za tę fakturę, albowiem wystawiona została błędnie- co stanowiło podstawę wystawienia co do niej faktury korygującej, na podstawie której następnie powód zwrócił pozwanemu uiszczoną kwotę. Zatem powód z jednej strony przyznaje, iż popełniono błąd wystawiając fakturę na kwotę 3.258,65 zł, wystawia właściwą fakturę i jednocześnie notę odsetkową za dokonanie zapłaty przez pozwanego z trzydniowym opóźnieniem za błędnie wystawiona fakturę. W ocenie Sądu jeżeli pozwany nie miał obowiązku zapłaty kwoty 3.258,65 zł, a dokonał tej zapłaty z uwagi na wystawienie błędnie faktury przez powoda, to chociaż opłaty dokonał z opóźnieniem nie można uznać, iż zaległa on zapłatą kwoty 3.258,65 zł. Tym samym Sąd oddalił powództwo w tym zakresie jako niezasadne.

Przechodząc do rozważań na temat żądania od pozwanego odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 2.916,48 zł od dnia 22 lipca 2016 r. należy wskazać, iż w ocenie Sądu powód może domagać się tych odsetek dopiero z upływem terminu wezwania pozwanego do zapłaty tej kwoty. Pozwany zaprzeczył aby otrzymał od powoda niniejszą fakturę, a z uwagi na brak już dostępu do eBOK nie miał możliwości podglądu tej faktury w systemie. Jednocześnie pozwany dokonał zapłaty za wcześniej wystawiona mu fakturę, która pokrywała się z okresem rozliczeniowym tej faktury. A zatem pozwany mógł mieć uzasadnione przeświadczenie, że rozliczył się z powodem w zakresie łączącej ich umowy. Należało mieć na względzie, iż wystawienie tej faktury zbiegło się z informację o istnieniu nadpłaty na koncie pozwanego i zwrotu mu środków finansowych. Podkreślenia także wymaga, że powód w samej fakturze, od której żąda teraz odsetek, wskazał pozwanemu „zapłacono” kwota do zapłaty „0”. Tym samym jak można żądać odsetek za opóźnienie w zapłacie kwoty „0”. Natomiast sytuacja pozwanego uległa zmianie w momencie gdy otrzymał on wezwanie do zapłaty tej kwoty. Po otrzymaniu zapłaty pozwany i zakreślonego mu terminu wiedząc, że za okres w którym otrzymywał energię elektryczną od powoda nie zapłacił mu, dokonać stosownych rozliczeń. Dlatego też Sąd zasądził odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia 17 sierpnia 2016 r. przyjmując- przy braku dowodu doręczenia oraz faktu przyznania przez pozwanego jego otrzymania, że pozwany otrzymał wezwanie (wysłane 5 sierpnia 2016 r.- piątek) we wtorek 9 sierpnia 2016 r. Miał do zapłaty 7 dni, a więc do dnia 16 sierpnia 2016 r., po tej dacie Sąd uznał, iż pozostawał w opóźnieniu.

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł ja w punkcie 1 i 2 wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 102 k.p.c., powód wygrał proces w przeważającej części jednakże Sąd wziął pod uwagę szczególne okoliczności tej sprawy i zasadził na rzecz powoda zwrot części kosztów w wysokości 154 zł. Koszty poniesione przez powoda wynosiły łącznie kwotę 1.017 zł, jednakże warto zauważyć, że powód w pozwie wniósł o zwrot kosztów w kwocie 37,37 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. Po przekazaniu sprawy do tutejszego Sądu i uiszczeniu brakującej opłaty w kwocie 63 zł powód nie zmodyfikował swojego żądania co do zwrotu kosztów. Mając na względzie poczynione w toku procesu ustalenia Sąd przychylił się do wniosku pozwanego i zasądził od niego jedynie cześć kosztów procesu na rzecz powoda w kwocie 154 zł. Sąd na wniosek pozwanej na podstawie art. 102 k.p.c. odstąpił od obciążania ją kosztami procesu poniesionymi przez powoda. Przepis art. 202 k.p.c. nie konkretyzuje pojęcia wypadków szczególnie uzasadnionych, pozostawiając ich kwalifikację, przy uwzględnieniu całokształtu okoliczności danej sprawy, sądowi a podstawę do jego zastosowania stanowią konkretne okoliczności danej sprawy, przekonujące o tym, że w danym przypadku obciążenie strony przegrywającej kosztami procesu na rzecz przeciwnika byłoby niesłuszne, niesprawiedliwe. Do kręgu tych okoliczności mogą należeć fakty związane z samym procesem jak i leżące poza nim, a dotyczące sytuacji życiowej, stanu majątkowego stron, które powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego. Sąd wziął pod uwagę przede wszystkim fakt, iż pozwany nie uchylał się od zapłaty na rzecz powoda należności związanych z zakupioną i dostarczona mu energię elektryczną. Pozwany był przekonany – a w ocenie Sądu z uwagi na błędy po stronie powoda było jego przekonanie obiektywnie słuszne- , że po zworce na jego konto nadpłaty kwocie znacznie przekraczające roszczenie zgłoszone w tym postępowaniu brak jest podstaw żądania od niego kolejnej zapłaty. Pozwany dopiero w toku rozprawy otrzymał wszystkie dokumenty- w tym właściwą fakturę nr (...). Tak naprawdę twierdzenia i dowody przedłożone przez powoda w ostatnim piśmie procesowym, tj. 06 listopada 2017 r. pozwoliły na poczynienie pełnych ustaleń co do zobowiązania pozwanego. W ocenie Sądu okoliczności tej sprawy są na tyle wyjątkowe, mając na względzie błędne wprowadzenia pozwanego co do wysokości jego zobowiązania na etapie przesądowym, uzasadnia zasądzenie kosztów procesu od pozwanego jedynie w części. Zdaniem Sądu zasądzona kwota 154 zł kosztów uwzględnia zasady współżycia społecznego.

SSR Agnieszka Przęczek